mardi 24 août 2010

Βρές ποιός είμαι


Είμαι εθισμένος στο Grey's Anatomy. Αλήθεια. Όπως κάποτε ήμουν εθισμένος στην μυρωδιά της μπογιάς. Όπως τώρα που παραμένω εθισμένος στη νικοτίνη, στον καφέ και σε συγκεκριμένες μυρωδιές. Θυμάμαι όταν μου είχε πεί μια μέρα πως αν φεύγαμε ποτέ οι δυό μας θα'ταν ωραία να πηγαίναμε κάπου ουδέτερα. Υπάρχει στιγμή που πιστεύουμε πραγματικά πως μπορούμε απλά να μπούμε σ'ένα τρένο και να εξαφανιστούμε; Εχω μάθει να ταξιδεύω την καρδιά μου, δεν χρειαζόμουνα ποτέ υπερβολές. Αυτό το παρεξηγούν όλοι. Τι όλοι, ενας δυο που έμειναν να πώ καλύτερα. Στέκομαι σε ένα σχοινί τεντωμένο. Προσπαθώ να βρώ σε ποιά φάση της ζωής μου δεν στεκόμουνα στο ίδιο σχοινί. Δεν θα πώ πως φυσάει και περιμένω να πέσω. Αυτά τα βαρέθηκα, τα λεγα παλιά. Να πω όμως πως αν κάνω ένα βήμα μπρός, θα μου λείψει τόσο πολύ η προηγούμενη μου θέση που ακόμα και να το θέλω πολύ, δεν θα το κάνω. Τουλάχιστον όχι ακόμη. 


Είμαι ερωτευμένος. Με τον έρωτα. Τον αγκαλιάζω, τον σφίγγω, τον φιλώ, τον μυρίζομαι. Μου λέει πως έγινα σκληρός. Δεν είμαι, λέμε. Δες καλύτερα. Αφού πονάω και το ξέρουμε όλοι. Ας μην το κάνουμε θέμα που δεν το λέω, όμως. Περνάω πολλές ώρες στον υπολογιστή, ετοιμάζω ποιηματάκια και τ'αφιερώνω γενικά και αόριστα. Στο όνειρο. Για το όνειρο θα θυσίαζα τα πάντα. Εκτός απο ποιήματα, έμαθα να διαβάζω και τους ανθρώπους. Γι' αυτό τους βαριέμαι κιόλας. Αμα δεν είναι κάτι κρυμμένο πίσω απ'τα μάτια τους. Η απλή παρέα δεν μου φτάνει. Γουστάρω να ψάχνω να βρώ αυτά τα μικρά κρυμμένα. Και τρελλάινομαι να μην μπορώ να τα βρώ...και μετά κολλάω. Και δεν ξέρω πως να ξεκολλήσω. Αυτό ειναι το δικό μου ''αξίζει''.. 

Είναι απ'αυτές τις μέρες που νιώθω τόσο αναίσθητος..και κουράζομαι. Και μετά θα γίνω καταθλιπτικός. Γι΄αυτό δεν γράφω εδώ και μέρες. Ολο τα γράφω και τα σβήνω. Λυπάμαι που πια όλο το παράπονο που μου βγαίνει έμαθα να το χαρακτηρίζω ''μαλακίες''..Εβαλα στόχο πως όσα έχω να του πώ δεν θα περάσουν ποτέ σ'αυτό το μπλόκ. Απαγόρευμένη περιοχή για εκείνον και όλα όσα δεν κατάφερε να μου πεί ποτέ και τα δημιουργώ στην φαντασία μου..κουράστηκα..πάνε δυό χρόνια που χάνω μέρες. Με πειράζει που απ΄τον χρόνο ποτέ κανείς δεν κατάφερε να κερδίσει μέρες, αλλά μόνο να χάσει.. Κρίμα.

4 commentaires:

  1. Δεν ξέρω πως να το πω... και νομίζω πως αν πω αυτο που νιώθω δε θα το καταλάβεις...

    Μα εγώ - και μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα- γράφω για να μην πνιγώ. για να προχωρήσω παρακάτω. Όταν πιάσεις πάτο τότε δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει να μάθεις να ανεβαίνεις και πάλι.

    Δεν γράφεις γι αυτόν... γράφεις για σένα.... αν τα διαβάσει δικό του πρόβλημα... δικό του θέμα... Βγάλε ότι έχεις... θυμό πίκρα αγαπη παράπονο....

    Ξεθύμανε ... άρχισε να ζεις... δεν είναι κακό... κακό είναι να κάθεσαι άπραγος... δεν είναι ο χρόνος που γιατρεύει ... είσαι εσύ... κέρδισε τη μέρα!

    Σε φιλώ....

    RépondreSupprimer
  2. δεν μπορώ να βρω ποιός είσαι...
    αν κάνω λάθος μπορεί να με πιστέψεις και να χάσεις το δρόμο σου...
    πορεύσου και ανίχνευε...-:))

    RépondreSupprimer
  3. εισαι αυτος που φαινεται οταν κοιταζω τον καθρεφτη μου ... μια τυχαι αντανακλαση φωτος

    RépondreSupprimer
  4. ακόμα και ο έρωτας είναι εθισμός..
    όλα μαζί..
    όλοι μαζί..
    μοιάζουμε σαν ροκ συγκρότημα.
    και Αν μας αντέξει το σχοινί..
    θα φανεί στο χειροκρότημα
    (το βουβό χειροκρότημα..
    που το καταλαβαίνεις από τον άνεμο
    που σε χτυπάει στο πρόσωπο)

    RépondreSupprimer