Βρές ποιός είμαι

Είμαι εθισμένος στο Grey's Anatomy. Αλήθεια. Όπως κάποτε ήμουν εθισμένος στην μυρωδιά της μπογιάς. Όπως τώρα που παραμένω εθισμένος στη νικοτίνη, στον καφέ και σε συγκεκριμένες μυρωδιές. Θυμάμαι όταν μου είχε πεί μια μέρα πως αν φεύγαμε ποτέ οι δυό μας θα'ταν ωραία να πηγαίναμε κάπου ουδέτερα. Υπάρχει στιγμή που πιστεύουμε πραγματικά πως μπορούμε απλά να μπούμε σ'ένα τρένο και να εξαφανιστούμε; Εχω μάθει να ταξιδεύω την καρδιά μου, δεν χρειαζόμουνα ποτέ υπερβολές. Αυτό το παρεξηγούν όλοι. Τι όλοι, ενας δυο που έμειναν να πώ καλύτερα. Στέκομαι σε ένα σχοινί τεντωμένο. Προσπαθώ να βρώ σε ποιά φάση της ζωής μου δεν στεκόμουνα στο ίδιο σχοινί. Δεν θα πώ πως φυσάει και περιμένω να πέσω. Αυτά τα βαρέθηκα, τα λεγα παλιά. Να πω όμως πως αν κάνω ένα βήμα μπρός, θα μου λείψει τόσο πολύ η προηγούμενη μου θέση που ακόμα και να το θέλω πολύ, δεν θα το κάνω. Τουλάχιστον όχι ακόμη. 

Είμαι ερωτευμένος. Με τον έρωτα. Τον αγκαλιάζω, τον σφίγγω, τον φιλώ, τον μυρίζομαι. Μου λέει πως έγινα σκληρός. Δεν είμαι, λέμε. Δες καλύτερα. Αφού πονάω και το ξέρουμε όλοι. Ας μην το κάνουμε θέμα που δεν το λέω, όμως. Περνάω πολλές ώρες στον υπολογιστή, ετοιμάζω ποιηματάκια και τ'αφιερώνω γενικά και αόριστα. Στο όνειρο. Για το όνειρο θα θυσίαζα τα πάντα. Εκτός απο ποιήματα, έμαθα να διαβάζω και τους ανθρώπους. Γι' αυτό τους βαριέμαι κιόλας. Αμα δεν είναι κάτι κρυμμένο πίσω απ'τα μάτια τους. Η απλή παρέα δεν μου φτάνει. Γουστάρω να ψάχνω να βρώ αυτά τα μικρά κρυμμένα. Και τρελλάινομαι να μην μπορώ να τα βρώ...και μετά κολλάω. Και δεν ξέρω πως να ξεκολλήσω. Αυτό ειναι το δικό μου ''αξίζει''.. 

Είναι απ'αυτές τις μέρες που νιώθω τόσο αναίσθητος..και κουράζομαι. Και μετά θα γίνω καταθλιπτικός. Γι΄αυτό δεν γράφω εδώ και μέρες. Ολο τα γράφω και τα σβήνω. Λυπάμαι που πια όλο το παράπονο που μου βγαίνει έμαθα να το χαρακτηρίζω ''μαλακίες''..Εβαλα στόχο πως όσα έχω να του πώ δεν θα περάσουν ποτέ σ'αυτό το μπλόκ. Απαγόρευμένη περιοχή για εκείνον και όλα όσα δεν κατάφερε να μου πεί ποτέ και τα δημιουργώ στην φαντασία μου..κουράστηκα..πάνε δυό χρόνια που χάνω μέρες. Με πειράζει που απ΄τον χρόνο ποτέ κανείς δεν κατάφερε να κερδίσει μέρες, αλλά μόνο να χάσει.. Κρίμα.

Introducing..

Τις φοβάμαι τις νύχτες. Γιατί κρύβουν τα λάθη μου. Κι όταν δεν τα βλέπω γεμίζω σκυρτίματα πως χάθηκαν με το πέρασμα τους.. Δεν νοιάζομαι πολυ για συναυλίες, στάδια, μεγάλα γεγονότα. Ποτέ δεν το'κανα. Θυμάμαι που κάποτε διάβαζα λίγο εφημερίδα, να λέω πως ξέρω . Ούτε ποδόσφαιρο έπαιζα ποτέ. Θυμάμαι μόνο όταν ο αδερφός μου έπαιζε στην γειτονιά με τους ΑΛΛΟΥΣ και μ'έβαζε αναγκαστικά τερματοφύλακα. Σιγά σιγά συνήθισα και τις κλωτσιές και τις τρικλοποδίες, και τους μώλωπες..Μεγαλώνοντας εγκατέλειψα τα όνειρα μου. Μετα, έκανα άλλα. Και πιο μετά τα πραγματοποίησα. Τώρα τα ζώ. Στα δεκαπέντε μου αγάπησα μια γυναίκα. Στα είκοσι αγάπησα έναν άντρα. Στα 22 κατάλαβα πως με κάποιο τρόπο έμαθα να ερωτεύομαι τα μάτια και όχι το φύλο. Κάποιος μια μέρα μου'χε πεί πως ερωτεύομαι εύκολα. Δεν απάντησα. Το μυαλό μου και η καρδιά μου ακόμη να συντονιστούν. Πριν λίγες μέρες επέστρεψα απο ένα ταξίδι που μου άλλαξε τη ζωή. Σήμερα γράφω σ'ένα μπλόκ για να μπορώ να συγκρίνω το χθές με το αύριο. Συνήθως ξεχνάω να το κάνω αυτό. Χθές σκεφτόμουνα όλη μέρα πως να αντιμετωπίσω τον άντρα που μου έφερε τη ζωή ανάποδα. Σήμερα ξέρω πως πιθανότατα δεν θα του μιλήσω ποτέ ξανά. Δεν με νοιάζει να κλάψω, δεν βρίσκω νόημα σε ανόητες θεωρίες πως οι άντρες δεν κλαίνε και τέτοια. Χρειάζομαι μόνο κάτι δυνατό για να με κάνει να ξεκινήσω. Μετα ηρεμώ, την επόμενη πέφτω σε κατάθλιψη. Μετά βρίσκω νόημα σε πράγματα μικρά, περιμένοντας τον επόμενο ''τελευταίο σταθμό''.

Γράφω γιατί ακόμη είμαι μπερδεμένος. Καπου είχα αφήσει ένα μπλόκ και μια ανάρτηση στη μέση. Δεν θα τα τελιώσω. Δεν μ' άρεσει πια γιατί όλο για εκείνον μιλάω. Και πιο παλιά μιλούσα για εκείνη...Αγαπώ να φεύγω με τις ώρες μέσα σε τραγούδια που πάντα έχω την εντύπωση οτι δεν ακούει κανείς αλλά πάντα κάποιος θα το ξεθάψει απο κάπου και θα ξενερώσω. Εγίνα εγωιστής, πιο υπέυθηνος με τους γύρω μου, γελάω περισσότερο, νιώθω καλύτερα και αγαπάω αυτό που είμαι σήμερα. Με τρώει όμως πάντα κάτι. Δεν ξέρω τι. Θα γράφω μέχρι να το ανακαλύψω. Ακούγομαι ψυχρός και αποφασισμένος. Δεν είμαι. Αλήθεια το λέω..Μ'αρέσει να με παίρνουν αγκαλιά το βράδυ για να νιώθω ασφάλεια. Εχω ένα σκυλί, όταν το αγόρασα δεν μου παν οτι είναι έξυπνο. Οταν το ανακάλυψα δάγκωσα τα χείλη μου. Κοιμάται πάντα στα πόδια μου. Οταν έχω συντροφιά στο κρεββάτι κοιμάται ανάμεσα για να μας χωρίζει. Είμαι ακόμη μικρός σε ηλικία. Θα θελα να μου μεγαλύτερος, κουράστηκα να περνάει ο χρόνος αργά κι εγώ να τρέχω. Δεν έχω πολλές εμπειρίες όπως λένε όλοι, τις περισσότερες τις δημιούρησα στη φαντασία μου οταν ήμουν μικρότερος. Η ζωή μου άλλάζει μέρα με τη μέρα. Προσπαθώ να την κρατάω μοναδική, αυτό μου το ζήτησε ένας φίλος παλιά που τον έχω στην καρδιά μου σαν διαμάντι..Η επόμενη ανάρτηση δεν ξέρω πως θα'ναι. Περιμένω ακόμη να μου βγεί παράπονο. Είναι παράξενο πόσο γρήγορα περνάνε τα λεπτά όταν κοιτάς μέσα σου. Δεν θυμάμαι κάν πόσο μου πήρε να το γράψω όλο αυτό..